حمورابی مخاطرات خطرپذیری را درک میکرد. او متوجه بود که اگر مردم به یکدیگر خیانت کنند و بنیانهای اخلاقی سست شود، سلامت اجتماع بهخطر میافتد. خلاصه اینکه او به دنبال قواعدی بود که «خیرِ جمعی» را تضمین کند. قوانین حمورابی تأمینکنندگان را تشویق میکرد ضریب اطمینان بالایی را در فعالیتهای خود لحاظ کنند که بهنفع جامعه و همۀ طرفین بود.